Scrum Teorisi / Deneysel Süreç Kontrol Teorisi

Scrum Teorisi

Scrumın temelinde deneysel süreç kontrol teorisi (veya deneycilik) yer alır. Deneycilik, bilginin deneyimden ve bilinen şeylere dayanarak alınan kararlardan meydana geldiğini ileri sürer. Scrum, öngörülebilirliği en iyi seviyeye çıkarmak ve riski kontrol etmek için iterasyonlu ve artımlı (incremental) bir yaklaşım kullanır.

Her deneysel süreç kontrol uygulaması üç ayakla desteklenir: şeffaflık, gözlem ve adaptasyon.

1) Şeffaflık

Çıktıdan sorumlu kişiler sürecin önemli kısımlarını izleyebilmelidir. Şeffaflık bu kısımların bir ortak standartla tanımlanmasını gerektirir. Bu sayede bakan kişiler gördüklerinden aynı şeyi anlarlar.

Örnek olarak:

• Tüm katılımcılarla sürece ait ortak bir dil paylaşılmalı;
• İşi yapanlar ve işin sonucunu bekleyenler ortak bir “Bitti” (Done) tanımına sahip olmalıdır.

2) Gözlem

Scrumı uygulayanlar, istenmeyen sapmaları tespit edebilmek için Scrum eserlerini ve Sprint Hedefine doğru ilerlemeyi sıkça gözlemlemelidir. Bu gözlemler, iş yapmaya engel olacak kadar sık olmamalıdır. Gözlemler, çalışma esnasında yetkin gözlemciler tarafından itinayla yapıldığında en çok faydayı sağlar.

3) Adaptasyon

Şayet bir gözlemci sürecin bir veya daha fazla kısmının kabul edilebilir sınırlar dışına çıktığını ve sürecin sonunda çıkacak ürünün kabul edilemez olacağını tespit ederse üzerinde çalışılan süreç veya ürün düzeltilmelidir. Düzeltme daha fazla sapmaya izin vermeden mümkün olan en yakın zamanda yapılmalıdır.

Scrum, gözlem ve adaptasyon için bu belgenin Scrum Etkinlikleri bölümünde tarif edilen dört resmî etkinliği (toplantıyı) zorunlu kılar:

• Sprint Planlama (Sprint Planning)
• Günlük Scrum (Daily Scrum)
• Sprint Değerlendirme (Sprint Review)
• Sprint Retrospektifi (Sprint Retrospective)

Kaynak: Scrum Kılavuzu